Als we aan gitaren denken, denken we doorgaans niet als eerste aan wat men “wereldmuziek” noemt. Rare term overigens… Alsof Bruno Mars en Tino Martin dan niet ook wereldmuziek zouden maken. Anyway… je snapt hopelijk wat ik bedoel.
De invloed van wereldmuziek
Nou zeg ik graag dat mensen als Jeff Beck en Jimi Hendrix grote voorbeelden zijn voor mij, maar een niet te onderschatten invloed op mijn spel is de zogenaamde wereldmuziek.
Als ik geen “westerse” gitaristen als invloed zou mogen noemen en er toch een paar zou moeten melden, dan kom ik al heel snel uit op mensen als Manuel Galban, Munir Bashir, Ali Farka Toure, Paco de Lucia, Frantz Casseus, Bombino, of onze eigenste Jan Wouter Oostenrijk.
Dat zijn vaak niet mensen die zich bedienen van de licks en tricks die wij de hele dag horen, of artiesten die wij associëren met de gitaar, maar leerzaam, interessant en gewoonweg mooi is het allemaal zeker!
Later in mijn gitaar carrière
Eén van de latere openbaringen in mijn gitaarcarrière was het eerste album van Marc Ribot y los Cubanos postizos. Ik durf eigenlijk wel te stellen dat dit de ingang was tot het ontdekken van de wonderschone wereld van Cubaanse muziek, en die van Arsenio Rodriguez in het bijzonder.
Hierom is wereldmuziek belangrijk
Ja ja ja, wat heb ik daaraan?
Welnu, voor mij is het luisteren naar niet-westerse muziek eigenlijk niets meer of minder dan het automatisch leren herkennen van allemaal ingewikkelde modi als frygisch, lydisch, taqsim en ga zo maar door.
Een stuk minder stoffig dus! En je kunt er een dansje op wagen, haha!
En verdorie, voordat je het weet sta je te jammen op Johnny B. Goode en gooi je er per ongeluk een Arabisch lijntje in, et voila: jouw eigen stijl is geboren!